Vandaag een belangrijk moment in de zwangerschap van mama. De gynaecoloog zal een aantal testen doen om te zien of er bij mij afwijkingen aanwezig zijn (syndroom van Down ed.).

Papa kan er deze keer wel bijzijn. Eigenlijk moet hij wel de ganse dag lesgeven en ’s avonds naar de departementsraad. Maar de tweede lesblok in de namiddag kreeg hij toch verzet naar een andere dag. Snel snel richting Mechelen om net op tijd bij de gynaecoloog aan te komen. (Achteraf bleek dat papa ‘betrapt’ werd door mijn nonkel Bart.)

Na een tijdje te hebben gewacht, was het onze beurt. Iedereen was klaar voor de echo: mijn hartje klopte mooi, mijn twee hersenhelften zijn mooi gegroeid, mijn maagje was gevuld … Nu het moment voor de nekplooimeting. Mama en papa kende dit nog van bij mijn broer: wachten tot de baby in de juiste houding ligt en dan de nek meten. Op twee seconden was dit bij Rune gedaan. Bij mij is het net iets anders gegaan. Ik had helemaal geen zin om stil te liggen of in de juiste houding te gaan liggen. De gynaecoloog probeerde door op mama haar buik te duwen mij in de juiste houding te krijgen.  Zelfs mama doen hoesten, hielp niet om mij in de  juiste positie te krijgen. Na tien minuten heeft de gynaecoloog eindelijk kunnen meten. Volgens haar ben ik al een beetje een koppigaard 😉

Tot nu toe verloopt alles zoals het hoort. Mama en papa zijn opgelucht en zullen de komende dagen het grote nieuws bekend maken.

Comments are closed.

Post Navigation